In december 2018 ging bij mij het licht uit… een donkere tunnel zonder licht aan het einde. Ik was “opgebrand” of "burned-out" zoals dat heet. Ik heb het nog steeds moeilijk met dat etiket. Ik associeerde burn-out met een ideale ontsnappingsroute voor plantrekkers die hun job beu zijn, een hype, iets voor losers. Toch niet iets voor mensen zoals ik. Enthousiastelingen die graag werken, die de dingen met passie doen en gemakkelijk alle ballen tegelijk in de lucht houden, mensen die altijd maar kunnen doorgaan... Ondertussen weet ik dat het etiket geen rol speelt. Ik kon niet meer functioneren, niet meer eten, niet meer slapen, niet meer voor mezelf en mijn gezin zorgen. Mijn gedachten buitelden over elkaar, angst, paniek, overweldigende emoties,…. Dat heeft geen etiket nodig. Ik was ziek.
De eerste periode in de tunnel zocht ik radeloos tastend naar de uitweg. Ik was niet alleen de weg kwijt, ik was ook mezelf kwijt. Gelukkig waren er in de eerste donkere dagen en weken de sterke handen van mijn altijd even standvastige echtgenoot om mij zachtjes naar een lichtpuntje te leiden. Maar ook de duwtjes van mijn zeer begripvolle, en emotioneel volwassen kinderen brachten mij zachtjes in beweging. Zij hebben mij in alle rust gesteund. Mijn vader, beste vrienden,… hebben geluisterd, en mij beetje bij beetje geholpen om de weg terug te vinden.De Kerst- en Nieuwjaarsperiode zijn haast ongemerkt aan mij voorbij gegaan, maar stilletjes aan kwamen er kleine momenten waarop ik af en toe weer wat licht zag. Dat kon alleen omdat ik kon rekenen op de juiste medische en psychologische begeleiding en een sterk netwerk van familie, vrienden, buren en kennissen die mij allemaal op hun eigen manier een warm hart toedroegen.
De tocht door het donker, werd in de eerste plaats een zoektocht naar het grote ‘waarom?’ Verder onderweg heb ik de persoon die het dichtste bij mij staat (nota bene: IK) beter leren kennen en ontdekt wat mij drijft in het leven. Na een periode van absolute rust en niks doen, heb ik stilletjes aan de draad terug opgepakt. Ik heb geleerd om LUI te zijn, iets waar ik vroeger een aversie voor had. Ik heb mindfulness ontdekt. Ik leer nog steeds om grenzen te stellen. Ik heb geleerd dat het spreekwoord niet “geven en krijgen” is, maar “geven en nemen”. Een klein beetje gezond egoïsme dus om mijn eigen balans te bewaren. Die periode heeft mij veel goeds gebracht. Misschien wel het mooiste Kerstcadeau dat ik had kunnen krijgen. Een wake-up call dat er iets moest veranderen. Alleen had de verpakking wat mooier gemogen :-).
Ik weet nu dat ik kan rekenen op de steun van heel veel mensen die mij waarderen. Ik had trouwens geen idee dat ze met zovelen waren. Ik heb naar mijn lichaam leren luisteren. Ik heb mijn passies en drijfveren ontdekt. Ik haal meer voldoening uit de dingen. Ik neem bewust afstand van mensen die mijn energie opslorpen (ik durf ze wel eens kleine vampiers noemen) en kies voor mensen en dingen die mij energie geven.Ben ik veranderd? Misschien een beetje, maar au fond ben ik nog dezelfde. Alleen ligt er een extra steen in mijn rugzak. Die heeft mij gevormd en keuzes doen maken.
Zou het mij nog eens kunnen overkomen? Waarschijnlijk wel, maar ik weet nu wel dat er een licht is aan het einde van de tunnel. Ondertussen besef ik dat ik niet opgebrand was omdat het allemaal te veel was, maar wel omdat het te veel was van wat ik niet graag deed. Tijd dus om de boeg om te gooien. Dat betekent afscheid nemen van het gekende en nieuwe paden bewandelen. Ik ben opnieuw opleidingen gaan volgen en maak professioneel andere keuzes. Door mijn persoonlijke ervaring geloof ik heel sterk in zinvol werken en werken met zin. Daarom begeleid en adviseer ik ondernemers en KMO’s, zodat ook zij meer tijd krijgen om te doen wat hen drijft. Spannend allemaal, maar ik doe het met volle goesting!
Comentarios